Polemiki logistyki: o budownictwie inwestycyjnym

Każda inwestycja, niezależnie od jej rozmiarów, to zawsze wyzwanie. Ryzyko, które się z nią wiąże, jest wyższe niż w przypadku bieżącej działalności jednostki - wynika to z charakterystycznych cech inwestycji. Wśród kluczowych decyzji, które musi podjąć inwestor, obok tych dotyczących sposobu realizacji planowanej inwestycji, określenia zasad jej finansowania, jest zawarcie umowy na realizację przedsięwzięcia z takim wykonawcą, który daje gwarancję jej wykonania zgodnie z umową. Na to wszystko nakładają się ostatnie zmiany w gospodarce, które spowodowały turbulencje w branży budowlanej, związane z dostępnością towarów i usług oraz, a może przede wszystkim, z niepewnością ceny.

W tym artykule, nieraz zbliżającym się w tonie do felietonu, poruszę tylko wybrane aspekty procesu inwestycyjnego, w szczególności prawne oraz ekonomiczne, i przedstawię wątpliwości, które nie mają prostych wyjaśnień, zachęcając przy tym do dyskusji i bezpośredniego kontaktu z Komendą Główną.

WKI czy PI?

Podstawą uwzględnienia finansowania danej inwestycji budowlanej w propozycjach przedkładanych w trakcie procedury projektowania budżetu państwa jest spełnienie dwóch przesłanek, określonych w rozporządzeniu inwestycyjnym (par. 4 pkt 1) [1].

Pierwsza z nich wiąże się ze spełnieniem jednego z warunków:

• uzgodnieniem z dysponentem części budżetowej programu inwestycji budowlanej (PI) w zakresie kosztów przygotowania inwestycji, dokonanym przez inwestora, lub
• zaakceptowaniem przez dysponenta części budżetowej wartości kosztorysowej inwestycji (WKI) w zakresie realizacji inwestycji budowlanej.

Rozporządzenie wymienia dwa dokumenty, wymagane alternatywnie dla etapu, nazwijmy go, planowania inwestycyjnego. Proszę zwrócić uwagę, że program inwestycji na tym etapie może być uzgadniany do wysokości kosztów przygotowania inwestycji, inaczej niż WKI [2]. Drugą przesłanką jest uzyskanie zgody na budowę nieruchomości, na potrzeby organów administracji rządowej wydanej przez ministra rozwoju i technologii.

W rozporządzeniu inwestycyjnym ustawodawca określił dwa sposoby prezentacji kosztów inwestycji, tj. w programie inwestycji - jako szacunkowy, łączny koszt inwestycji oraz w WKI - na podstawie wyszczególnionej grupy kosztów.

Program inwestycji jest dokumentem złożonym, którego zakres przedmiotowy określa par. 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia inwestycyjnego. Zgodnie z tym przepisem program ten zawiera co najmniej:

• dane o planowanym zakresie rzeczowym inwestycji i okresie jej realizacji,
• ocenę jej efektywności, także ekonomicznej ,
• dane o planowanych efektach rzeczowych inwestycji,
• harmonogram rzeczowo-finansowy przedsięwzięcia,
• szacunkowy łączny koszt inwestycji oraz dane o planowanych środkach na jej finansowanie z poszczególnych źródeł w kolejnych latach realizacji,
• dane o planowanym okresie zagospodarowania obiektów budowlanych i innych składników majątkowych po zakończeniu realizacji inwestycji oraz o planowanej kwocie środków finansowych (i źródłach ich pochodzenia), które umożliwiają zagospodarowanie tych efektów rzeczowych inwestycji w planowanym okresie.

Szacunkowy łączny koszt inwestycji został zdefiniowany w par. 2 pkt 6, który stanowi, że jest to łączny koszt inwestycji, ustalony na podstawie wskaźników określonych w ogólnodostępnych opracowaniach lub na podstawie kosztów zrealizowanej inwestycji, o podobnej złożoności. Zatem obliczenia szacunkowego łącznego kosztu inwestycji możemy dokonać na tej samej zasadzie, co dla WKI [3].

Dlaczego nie wystarczy samo WKI, a w PI może być wszystko?

Podstawowa zasada finansowania inwestycji ze środków budżetu państwa, wprowadzona w art. 134 ustawy o finansach publicznych, przewiduje, że łączna kwota środków z budżetu państwa na sfinansowanie inwestycji nie może być wyższa niż wartość kosztorysowa inwestycji określona przy rozpoczęciu jej realizacji [4]. Konkluzja: WKI jest obowiązkowe.

Ponadto realizacja inwestycji budowlanej (etap wykonawczy) może być finansowana pod dodatkowymi warunkami (w stosunku do etapu planowania), określonymi w par. 6 ust. 1 rozporządzenia inwestycyjnego:

• inwestor przygotował program inwestycji, uzgodniony z dysponentem części budżetowej w pełnym łącznym zakresie kosztów - zatem PI też jest obowiązkowe,
• dokonano analizy celowości i możliwości wykonania inwestycji etapami. Zgodnie z normą zawartą w par. 7 rozporządzenia w sprawie finansowania inwestycji z budżetu państwa, finansowanie ze środków budżetu państwa kolejnego etapu takiej inwestycji może być kontynuowane wyłącznie po dokonaniu przez dysponenta pozytywnej oceny części budżetowej dotychczasowego przebiegu realizacji inwestycji i wykorzystania jej efektów rzeczowych, które inwestor uzyskał w wyniku zakończenia poprzednich etapów inwestycji,
• określone zostały planowane kwoty środków ze wszystkich źródeł na finansowanie inwestycji w całym okresie jej realizacji w wysokości umożliwiającej inwestorowi terminowe regulowanie zobowiązań finansowych i terminowe zakończenie inwestycji,
• inwestor uzyskał dokument stwierdzający prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

W programie inwestycji warto za łączne koszty inwestycji przyjąć grupę kosztów określoną dla WKI i obliczyć je za pomocą wspomnianych wskaźników cenowych. Grupa kosztów została scharakteryzowana w par. 6 ust. 2 rozporządzenia inwestycyjnego i przedstawia się następująco:

• pozyskanie działki budowlanej,
• przygotowanie terenu i przyłączenia obiektów do sieci,
• budowa obiektów podstawowych,
• instalacje,
• zagospodarowanie terenu i budowy obiektów pomocniczych,
• wyposażenie,
• prace przygotowawcze, projektowe, obsługi inwestorskiej, nadzorów autorskich oraz ewentualnie szkoleń i rozruchu.

Podsumowując, miejmy esencję WKI w PI. Ustalajmy szacunkowe łączne koszty inwestycji na podstawie WKI jako składnika programu inwestycji. Tak też było do grudnia 2010 r. W pozbawionym mocy prawnej rozporządzeniu z 2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwestycji z budżetu państwa program inwestycji wprost miał zawierać „planowany łączny koszt inwestycji, zwany dalej wartością kosztorysową inwestycji” (art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. f) [5]. Przypominam, że obecnie mamy do czynienia z „szacunkowym łącznym kosztem inwestycji” (art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. e), a WKI nie jest zdefiniowane w ogóle.

Przystępując do określenia kosztów inwestycji, inwestor powinien rozstrzygnąć, czy sam dysponuje odpowiednimi materiałami wyjściowymi (np. pozwalającymi spożytkować dostępne opracowania, zawierające aktualne wskaźniki cenowe), czy też przygotowanie programu inwestycji, a w tym obliczenie WKI, zleci jednostce zewnętrznej. Dla uzyskania rzeczowych podstaw obliczenia WKI niezbędne jest sporządzenie założeń i danych wyjściowych podlegających obliczeniom [6].

Na potrzeby inwestycji publicznych oblicza się:

• koszty przygotowania inwestycji i robót budowlanych (składniki kosztów w kalkulacji WKI) dla określenia budżetu, ustalanego na etapie przygotowania inwestycji,
• planowane koszty usług projektowych i robót budowlanych dla określenia wartości zamówienia publicznego (zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych) na etapie zamówienia na projekt i wykonanie robót [7],
• wartość kosztorysową robót budowlanych (kosztorys inwestorski), pozwalającą określić wartość zamówienia na wykonanie robót budowlanych; jest to etap, w którym należy zweryfikować WKI obliczone wstępnie na etapie przygotowania inwestycji.

Każdy z powyższych szacunków dotyczy kosztów tego samego zakresu rzeczowego, ale zdefiniowanego mniej lub bardziej szczegółowo, i powinien prezentować zbliżone wartości tych kosztów.

Jednostki PSP finansują koszty swojego funkcjonowania dzięki środkom z budżetu państwa (bezpośrednio lub przez dotację celową dla powiatu). Głównym lub jedynym źródłem finansowania wydatków inwestycyjnych dla tych jednostek na początku prawdopodobnie zawsze będzie budżet państwa [8].

W związku z art. 134 ustawy o finansach publicznych, normującym limit środków z budżetu państwa na finansowanie inwestycji, tworząc WKI, proponuję ujmować „rezerwę budżetową” na wydatki związane z przyszłymi, nieprzewidzianymi sytuacjami, które mogą mieć wpływ na zmianę umowy. Podstawę tego można znaleźć w samej ustawie o finansach publicznych. Art. 44 ust. 4 stanowi, że „jednostki sektora finansów publicznych zawierają umowy, których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane, na zasadach określonych w przepisach o zamówieniach publicznych”. Ustawa PZP w art. 455 dopuszcza zmianę umowy na warunkach szczególnych, a także na podstawie art. 436 i 439 wymusza, w określonych przypadkach, zmianę wynagrodzenia wykonawcy i stosowanie klauzul waloryzacyjnych.

Inwestycje „nieprodukcyjne” w PSP

Ocena efektywności inwestycji, w tym ekonomicznej efektywności, jest niezbędnym elementem programu inwestycji zgodnie z par. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia inwestycyjnego. Jest typowym rodzajem analizy inwestycyjnej, która ma pomóc ocenić, czy przedsięwzięcie przyniesie oczekiwane rezultaty i czy jest opłacalne z perspektywy ekonomicznej. W ekonomii istnieje kilkanaście wskaźników i metod, które mogą być stosowane do oceny efektywności inwestycji. Najczęściej, a może prawie zawsze, spotkamy się ze wskaźnikami uwzględniającymi typowy rachunek ekonomiczny, porównujący ze sobą szeroko rozumiane nakłady i uzyskane efekty.

Co zrobić z tymi inwestycjami publicznymi, które nigdy nie przyniosą wymiernych efektów w postaci korzyści finansowych, a które nazywam inwestycjami „nieprodukcyjnymi”?

W tym miejscu pozwolę sobie na małą dygresję. Samo słowo inwestycja jest według mnie w tym przypadku pewnym osobliwym kluczem. Definicja inwestycji została określona w ustawie o rachunkowości, w art. 3 pkt 17. Przez to pojęcie rozumie się „aktywa, posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych (…) oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści” [9]. Zatem celem nabycia inwestycji są wyłącznie korzyści ekonomiczne osiągane wprost przez dany aktyw (bezpośredni przyrost jego wartości lub przez osiąganie korzyści poza podstawową działalnością operacyjną jednostki). Inwestycjami, zgodnie z ustawą o rachunkowości, nie będą aktywa użytkowane przez jednostkę i służące jej do realizacji działalności podstawowej (np. jednostka, która zarządza budynkiem w całości przeznaczonym na wynajem, zarządza inwestycją, a nie środkiem trwałym).

Nasze inwestycje we wspomnianej ustawie o rachunkowości zostały zdefiniowane jako środki trwałe w budowie (art. 3 pkt. 17) - „zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe, w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego”.  

Podstawowym celem istnienia jednostek PSP jest realizacja określonych w ustawach zadań publicznych, które nie mają charakteru zarobkowego i przysporzenia majątku. Budujemy środki trwałe jako inwestycje „nieprodukcyjne” - czyli takie, które przynoszą wyłącznie efekt użytkowy (nie produkcyjny i nie kasowy). Stąd ocena ekonomiczna naszych inwestycji napotyka trudności zachowania jednolitej miary oceny nakładów i kosztów (mierzonych w pieniądzu) do efektów (tu posłużenie się miarą pieniężną jest prawie niemożliwe).

W przypadku naszych jednostek jedną z metod oceny opłacalności inwestycji „nieprodukcyjnej” może okazać się zastosowanie innych niż finansowe, specyficznych miar, wyrażonych za pomocą jednostek naturalnych i obliczanie efektywności kosztowej. Dla przykładu można zestawić nakłady i koszty poniesione w cyklu życia obiektu z korzyściami w postaci liczby użytkowników, którym poprawiono lub utworzono warunki pracy i służby. Metoda efektywności kosztowej może dotyczyć także porównania różnych wariantów realizacji określonej inwestycji i znalezienia wariantu o najniższych kosztach.

Identyfikacja inwestycji

Zgodnie z art. 35a ustawy o finansach publicznych „podmioty realizujące zadania finansowane lub dofinansowane z budżetu państwa lub z państwowych funduszy celowych są obowiązane do podejmowania działań informacyjnych, dotyczących tego finansowania lub dofinansowania, przy wykorzystaniu różnych form i metod komunikacji” (tablice informacyjne, plakaty informacyjne, informacja na stronie internetowej, profile w internetowych mediach społecznościowych).

W rozporządzeniu w sprawie określenia działań informacyjnych w par. 2 określono adresata aktu normatywnego jako „podmiot realizujący zadanie” [10]. Z powodu tak nieostrego wskazania odbiorcy obowiązku informacyjnego powstała wątpliwość, czy podmioty publiczne są zobowiązane do stosowania tej normy prawnej [11]. Szukałem właściwej wykładni tego rozporządzenia. W portalach prawniczych (komentarze, orzeczenia, glosy) brakowało jakichkolwiek oficjalnych interpretacji, jednak w ścieżce legislacyjnej przepisu znalazłem dość ciekawe informacje [12].

W „Ocenie skutków regulacji” przepisu przeczytamy, że celem wspomnianego rozporządzenia jest ułatwianie obywatelom dostępu do informacji o zadaniach finansowanych ze środków państwowych. Dalej, w pkt 4, określono, że podmiotami, których dotyczy projektowany przepis, są „podmioty realizujące zadania finansowane lub dofinansowane z budżetu państwa lub z państwowych funduszy celowych, w tym jednostki samorządu terytorialnego”. Zatem regulacje miałyby odnosić się do sektora samorządowego, a nie państwowego. Potwierdzono to w „Uzasadnieniu do projektu rozporządzenia” [13], w którym stwierdzono, że „wypełnienie obowiązku informacyjnego nie dotyczy także państwowych jednostek budżetowych - finansowanych w całości z budżetu państwa, w zakresie ich bieżącej działalności - w zakresie wykazywania tego finansowania”.

Jeśli przenieść powyższe rozważania na grunt PSP, nasuwa się pytanie: czy komendy powiatowe lub miejskie są objęte przedmiotowym obowiązkiem informacyjnym? Odpowiadając na to pytanie, warto przyjrzeć się ustrojowi tych jednostek. Właściwie bez tego nie da się jednoznacznie określić ich statusu. Jestem świadomy, że ten artykuł to za mało, żeby odnieść się do tak obszernego zagadnienia i jednoznacznie stwierdzić, czy komendy powiatowe należy traktować jako jednostki np. samorządowe i objąć obowiązkiem informacyjnym? Wyjaśniając tę ważną kwestię, według mnie należy skupić się na trzech aspektach organizacyjnych, tj.: powołaniu, zespoleniu administracyjnym i źródłach finansowania.

Powołanie jednostki

Ustawa o samorządzie powiatowym w art. 33a stwierdza, że komendy powiatowe (miejskie) są powiatowymi jednostkami budżetowymi, powoływanymi przez wojewodów [14]. Analiza ustawy o PSP oraz ustawy o finansach publicznych prowadzi do przeciwnego wniosku. W art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o PSP czytamy, że są one jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej [15]. Natomiast w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o finansach publicznych stwierdzono, że jednostki budżetowe są jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej, finansowanymi bezpośrednio z budżetu, a te tworzone przez wojewodów są państwowymi jednostkami budżetowymi. Samorząd ustanawia własne samorządowe jednostki budżetowe (art. 12 ust.1 pkt 2). Jeśli mowa o innych kwestiach, odniósłbym się jeszcze do organizacji komend, która została uregulowana w rozporządzeniu resortowym, a nie w uchwale samorządu.

Zespolenie administracyjne

Według mojej wiedzy można wyróżnić trzy rodzaje zespolenia administracyjnego: kompetencyjne, osobowe i finansowe.

Mimo że komendy powiatowe lub miejskie działają pod zwierzchnictwem starosty (art. 35 ust. 3 ustawy o samorządzie powiatowym), to zgłosiłbym pewne wątpliwości do charakteru tego zwierzchnictwa. Przede wszystkim są one jednostkami organizacyjnymi PSP, których kierownicy - komendanci mają odrębne kompetencje oparte na ustawach, a nie kompetencje starosty (art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy o PSP). To organy administracji rządowej kształtują politykę w zakresie walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi, miejscowymi zagrożeniami, a nie władza samorządowa (art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy o PSP). Zespolenie kompetencyjne jest tu dość pozorne.

Powołanie komendanta powiatowego lub miejskiego spośród oficerów PSP dokonywane jest wprawdzie w porozumieniu ze starostą, ale starosta nie ma prawa do powołania i odwołania komendanta ani nie pełni zwierzchnictwa służbowego - osobowego (art. 13 ustawy o PSP w związku z art. 35 ust. 3 pkt 1 ustawy o samorządzie powiatowym). Z kolei funkcjonariusze i pracownicy cywilni komend powiatowych lub miejskich nie są pracownikami samorządowymi, a należą do kadry administracji państwowej. To komendant główny PSP jest przełożonym funkcjonariuszy PSP (art. 10 ustawy o PSP). W sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji PSP organ właściwy stanowi komendant powiatowy lub miejski, a organ odwoławczy - komendant wojewódzki. Zespolenie osobowe również jest pozorne.

Źródło finansowania i majątek

Zgodnie z art. 19a ustawy o PSP „koszty związane z funkcjonowaniem PSP są pokrywane z budżetu państwa, a koszty funkcjonowania PSP na obszarze powiatu, są pokrywane z dotacji celowej budżetu państwa”. Należy przyjąć, że w przytoczonym przepisie jest mowa o wszelkich kosztach związanych z funkcjonowaniem komend powiatowych lub miejskich, które w całości ma pokryć budżet państwa. W innym przypadku treść kolejnych artykułów z rozdziału „Zasady finansowania Państwowej Straży Pożarnej” ustawy o PSP musiałaby brzmieć inaczej. Ustawodawca bowiem dopuścił udział samorządu lub organizatorów imprez masowych w pokrywaniu kosztów funkcjonowania PSP (art. 19b), ale wyłącznie w części.

Kolejne potwierdzenie powyższej tezy możemy znaleźć w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W art. 49 ust. 2 stwierdzono, że „na realizację zadań wykonywanych przez straże i inspekcje, powiat otrzymuje dotacje celowe z budżetu państwa, w wysokości zapewniającej ich realizację przez te straże i inspekcje”. Wynika z tego, że politykę bezpieczeństwa w zakresie ochrony przeciwpożarowej wykonują organy administracji rządowej, które dysponują instrumentami realizacji tej polityki, między innymi przez określenie wysokości środków finansowych przekazanych na zadania PSP, także na terenie powiatu, w formie dotacji celowej [17].

Fakt, że komendy powiatowe lub miejskie są finansowane na zasadzie określonej w art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, czyli z budżetu samorządu, nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu tych jednostek jako powiatowych - samorządowych. Czy samo zespolenie finansowe, przy praktycznym braku zespolenia organizacyjnego, powinno decydować o statusie tych jednostek i stawianiu ich w jednym rzędzie z jednostkami organizacyjnymi utworzonymi przez powiat? Jak wspomniałem wyżej, koszty funkcjonowania komend powiatowych lub miejskich pokrywane są z dotacji celowej budżetu państwa, a to wyraźnie odróżnia finansowanie jednostek PSP od finansowania innych jednostek budżetowych powiatu. Wynika z tego, że dotacja celowa dla powiatu na sfinansowanie zadań komend jest wyłącznie technicznym transferem środków państwowych.

Ponadto w art. 51 ustawy o gospodarce nieruchomościami ustawodawca stwierdził, że państwowa jednostka organizacyjna, z dniem jej utworzenia jest wyposażana w nieruchomości niezbędne do jej działalności przez ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, organ założycielski lub przez organ nadzorujący [18]. Komendy powiatowe lub miejskie dysponują majątkiem państwowym, a wydatkując środki samorządowe (z dotacji celowej budżetu państwa) utrzymują i budują majątek Skarbu Państwa (nie jednostki samorządu terytorialnego).  

Celem rozporządzenia w sprawie określenia działań informacyjnych jest ułatwienie obywatelom dostępu do informacji o zadaniach inwestycyjnych finansowanych ze środków państwowych. Według mnie komendy powiatowe lub miejskie PSP, które dysponują mieniem Skarbu Państwa finansowanym z dotacji celowej budżetu państwa, należy potraktować jak jednostki państwowe, które są zwolnione ze wspomnianego obowiązku informacyjnego.

1. bryg. Krzysztof Tomczak jest naczelnikiem Wydziału Infrastruktury Biura Logistyki Komendy Głównej PSP

Przypisy

[1] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwestycji z budżetu państwa (DzU nr 238 poz. 1579).

[2] Według ogólnodostępnych publikatorów o cenach w budownictwie przykładem kosztów przygotowania inwestycji jest zlecenie wykonania opracowań wstępnych, takich jak program inwestycji.

[3] W myśl par. 6 ust. 2 rozporządzenia inwestycyjnego WKI określa się za pomocą wskaźników cenowych lub na podstawie kosztorysów inwestorskich w układzie określonych grup kosztów.

[4] Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. DzU z 2022 r. poz. 1634). Normę tę powtórzono w par. 5 rozporządzenia inwestycyjnego.

[5] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwestycji z budżetu państwa (DzU nr 120, poz. 831).

[6] Zobacz: ogólnodostępne publikatory o cenach w budownictwie lub „Środowiskowe zasady obliczania wartości kosztorysowej inwestycji budowlanych”, Izba Projektowania Budowlanego, Stowarzyszenie Kosztorysantów Budowlanych i Zrzeszenie Biur Kosztorysowania Budowlanego, Warszawa 2003.

[7] Ustawa z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. DzU z 2022 r. poz. 1710).

[8] Zobacz: art. 19a z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. DzU z 2022 r. poz. 1969).

[9] Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. DzU z 2019 r. poz. 351).

[10] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 maja 2021 r. w sprawie określenia działań informacyjnych podejmowanych przez podmioty realizujące zadania finansowane lub dofinansowane z budżetu państwa lub z państwowych funduszy celowych (DzU z 2021 r. poz. 953).

[11] Na stronie informacyjnej KPRM pojawiło się pytanie świadczące o wątpliwościach odbiorców:  czy obowiązek informacyjny dotyczy państwowych jednostek budżetowych?

[12] Rządowe Centrum Legislacji: https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12345408.

[13] Na podstawie pisma ministra finansów i polityki regionalnej, znak BP11.021.1.2021 z 12 lutego 2021 r.

[14] Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. DzU z 2022 r. poz. 1526).

[15] Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. DzU z 2022 r. poz. 1969).

[16] Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (t.j. DzU z 2022 r. poz. 2267).

[17] Zobacz: Mirosław Paczocha, „Finansowanie Państwowej Straży Pożarnej z budżetu powiatu. Glosa do wyroku WSA z dnia 28 lutego 2012 r.”, I SA/Rz 35/12.

[18] Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. DzU z 2023 r. poz. 344).