Zaszczytny tytuł

Komendant główny PSP gen. brygadier Wiesław Leśniakiewicz otrzymał tytuł doktora honoris causa, nadany przez Lwowski Państwowy Uniwersytet Bezpieczeństwa Życia. 

Ta najwyższa godność akademicka, to wyraz uznania rektora i senatu lwowskiej uczelni dla jego osiągnięć w tworzeniu nowoczesnego systemu ochrony przeciwpożarowej i współpracy międzynarodowej na rzecz propagowania nowatorskich idei i rozwiązań służących rozwojowi ratownictwa i ochrony ludności. W swoim przemówieniu gen. brygadier Wiesław Leśniakiewicz, szczególnie podziękował Jego Magnificencji Rektorowi, doktorowi nauk pedagogicznych, profesorowi generałowi Michaiłowi Kozjarowi, a także Wysokiej Radzie Naukowej uniwersytetu, podkreślając, że nadanie mu tytułu traktuje przede wszystkim jako wyraz uznania dla formacji, którą reprezentuje – Państwowej Straży Pożarnej. W tej wyjątkowej chwili gen. brygadierowi Wiesławowi Leśniakiewiczowi towarzyszyło grono przyjaciół i współpracowników. To drugi przypadek w naszej formacji tak wysokiego, zaszczytnego wyróżnienia funkcjonariusza pożarnictwa.

Treść przemówienia

Wasza Magnificencjo

Dostojny Senacie

Szanowni zabrani

Drodzy przyjaciele i koledzy

Pragnę złożyć najserdeczniejsze podziękowanie oraz wyrazy mojego najgłębszego szacunku Jego Magnificencji prof. dr. gen. Michaiłowi Kozjarowi, Senatowi uczelni oraz Wysokiej Radzie Naukowej za przyznany mi tytuł doktora honoris causa Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Bezpieczeństwa Życia. Przyjęcie mnie w poczet członków wspólnoty akademickiej, cieszącej się sławą i rosnącym prestiżem wśród europejskich uczelni, zajmujących się bezpieczeństwem pożarowym, ratownictwem, zarządzaniem kryzysowym i ochroną ludności – to honor, którego nie sposób przecenić. Bardzo dziękuję nie tylko społeczności uniwersyteckiej, lecz także kierownictwu Państwowej Służby Ukrainy ds. Nadzwyczajnych Sytuacji.

W moim dotychczasowym życiu zawodowym nie ma niczego, co mógłbym nazwać osiągnięciem naukowym. Korzystałem natomiast z prac naukowych innych. Wszystko, co mogę traktować jako osobiste osiągnięcia, w tym również dzisiejsze, niezwykle zaszczytne wyróżnienie, zawdzięczam ludziom, od których nieustannie się uczę, z którymi od lat owocnie współpracuję. Jestem niezmiernie dumny, że w tej szczególnie podniosłej chwili towarzyszy mi grono moich przyjaciół i współpracowników, reprezentujących polską ochronę przeciwpożarową.

Powołanie mnie na członka wspólnoty akademickiej jest dla mnie ogromną satysfakcją, głównie ze względu na możliwość czerpania z dorobku naukowców lwowskiego uniwersytetu. I choć godność ta przyznawana jest in persona, to odbieram ją jako wyraz uhonorowania nie tyle mojej osoby, co moich współpracowników, którzy współpracując na co dzień z Państwa uczelnią, wnoszą ogromny wkład w kształcenie braci studenckiej – polskiej i ukraińskiej, a tym samym wpływają bezpośrednio również na kształtowanie nowoczesnej wizji bezpieczeństwa.

Słowo POKÓJ w dzisiejszym świecie ma szczególne znaczenie – zwłaszcza dla narodu ukraińskiego, który ma prawo żyć w wolnym, niepodległym kraju, który ma prawo stanowić o sobie, który ma prawo do nienaruszalności granic. 

Szanowni Państwo

Z uwagą obserwujemy proces przebudowy struktur organizacyjnych służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne Ukrainy. Powstanie przed dwoma laty Państwowej Służby Ukrainy ds. Nadzwyczajnych Sytuacji (DSNS) jest dla nas niezwykle ważne z punktu widzenia długoletniej partnerskiej współpracy. Nasze duże uznanie budzi również przyjęcie Kodeksu Ochrony Ludności Ukrainy. Przyznam, nie bez pewnej zazdrości, że Polska nadal stoi przed koniecznością formalnoprawnego uregulowania tej kluczowej dla nas sfery. Z uwagą i zainteresowaniem podchodzimy do ukraińskiego projektu reform administracji publicznej i organizacji samorządu terytorialnego. Z naszych dotychczasowych doświadczeń wynika, że ten kierunek zmian w istotny sposób sprzyja rozwojowi inicjatyw społecznych nakierowanych na tworzenie lokalnych ochotniczych służb ratowniczych, służy zwiększaniu skuteczności systemu ratowniczego, w szczególności wobec zróżnicowanej specyfiki zagrożeń lokalnych. Tradycje ochotniczych straży pożarnych w zachodniej Ukrainie mają bogatą historię, powszechnie znany jest duch solidarności w narodzie ukraińskim – stąd moje głębokie przekonanie, że będzie on sprzyjał powstaniu społecznego ruchu ratowniczego na Ukrainie. Wyrażamy chęć i gotowość wspierania tych inicjatyw, zwłaszcza z wykorzystaniem struktur Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP.

Rok 2015 to jubileusz 20-lecia funkcjonowania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego w Polsce. Przedsięwzięcia organizacyjnego, w którym Państwowa Straż Pożarna stanowi fundament, ale które skupia także społeczne podmioty ratownicze. Ten zintegrowany narodowy potencjał ratowniczy i ochronny konsekwentnie rozwijamy i doskonalimy. Wypracowany model jest skuteczny i, co równie ważne, powszechnie akceptowany przez polskie społeczeństwo, czynnie w nim uczestniczące poprzez działalność ochotniczych straży pożarnych. Proces budowy i modernizacji struktury ratowniczej ma jednak charakter ciągły. Stale analizujemy potencjał ochotniczych jednostek krajowego systemu, które zdolne są do prowadzenia ratownictwa technicznego i medycznego w zdarzeniach na drogach, a także całodobowych działań gaśniczych. Wyniki tych analiz są przesłanką do miejscowego zagęszczenia sieci jednostek oraz ich doposażenia sprzętowego. Rozwijając narodowy model systemu ratowniczego, który uznajemy za autorski, nie rezygnujemy z zainteresowania systemami przyjętymi w innych krajach.

Szanowni Państwo

Pozwólcie, że sięgnę pamięcią do 1989 r., gdy jako komendant rejonowy SP wraz z kolegą pojechałem na spotkanie do Herv w Belgii. Było to rok po tragicznym trzęsieniu ziemi w Armenii, gdzie po raz pierwszy polscy strażacy uczestniczyli w międzynarodowych działaniach ratowniczych. Przesłaniem tego spotkania było hasło jakże znamienne: strażacy solidarni – strażacy nie znają granic. To przesłanie nigdy nie traci na aktualności.

Trzy okoliczności: ponadnarodowa więź ratownicza, transgraniczny charakter współczesnych zagrożeń oraz proeuropejskie aspiracje Ukrainy zadecydowały o bardzo wczesnym nawiązaniu współpracy pomiędzy naszymi służbami i uczelniami branżowymi. Jej początki sięgają 1987 r., kiedy ówczesną Szkołą Chorążych Pożarnictwa w Krakowie kierował komendant Feliks Dela, który przecież był również pierwszym komendantem głównym PSP. Współpraca krakowskiej szkoły ze szkołą lwowską objęła dziedzinę sportu pożarniczego, z czasem  także wymianę  doświadczeń w zakresie taktyki i techniki pożarniczej, a następnie rokroczną wymianę kadetów i kursantów.

Nie bez dumy dodam, że pierwsze oficjalne porozumienie o współpracy zostało podpisane w maju 2001 r., kiedy miałem honor kierować krakowską szkołą, a komendantem lwowskiej uczelni był już generał Michaił Kozjar. Rozpoczęliśmy właśnie wtedy proces wymiany kadetów i kursantów. Dziś, po latach, możemy potrzeć z dumą na dorobek współpracy nie tylko naszych szkół, lecz także służb ratowniczych naszych krajów i wytyczać nowe kierunki jej rozwoju.

Przypomnę, że umowa między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a gabinetem Ministrów Ukrainy o współpracy i wzajemnej pomocy w dziedzinie zapobiegania katastrofom, klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym wydarzeniom oraz o usuwaniu ich następstw, podpisana w Warszawie 19 lipca 2002 r., która weszła w życie w styczniu 2004 r., dała podstawy do systematycznej i twórczej współpracy naszych służb. Od tego czasu wspólnie zrealizowaliśmy wiele przedsięwzięć szkoleniowych, konferencyjnych, ale i ratowniczych.

W 2008 r. siły ratownicze PSP uczestniczyły w usuwaniu skutków powodzi na Ukrainie, zaś w roku 2010 to Polska otrzymała z Ukrainy podobną pomoc ratowniczą. A oto kilka innych obszarów współpracy, w których w ostatnich latach realizowaliśmy na rzecz bezpieczeństwa powszechnego: 2007 r. – ćwiczenia w rafinerii Jedlicze (Polska), 2010 r. – szkolenie dla ratowników z Ukrainy (Nisko – warsztaty tematyczne), 2011 r. – ćwiczenia Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności EU Carpathex 2011, 2012 r. – projekt pod nazwą „Rozwój transgranicznego systemu zarządzania zagrożeniami naturalnymi na granicy polsko-ukraińskiej”, 2013 r. – projekt „Wzmocnienie instytucjonalnego potencjału współpracy służb ratowniczych z Rzeszowa i Użgorodu, poprzez doskonalenie technik ratowniczo-gaśniczych oraz wymianę informacji i doświadczeń.

Godne przypomnienia są organizowane wspólnie konferencje naukowe, m.in. w 2013 r. – II Międzynarodowa Konferencja Naukowo-Szkoleniowa „Podmioty ratownicze w systemie bezpieczeństwa państwa” oraz rok później – III Międzynarodowa Konferencja Naukowo-Szkoleniowa „Współdziałanie fundamentem skutecznego ratownictwa” w Arłamowie. W trakcie konferencji nastąpiło podpisanie „Zasad współdziałania jednostek ochrony  przeciwpożarowej Rzeczypospolitej Polskiej i Państwowej Służby Ukrainy ds. Sytuacji Nadzwyczajnych przy udzielaniu wzajemnej pomocy w zakresie usuwania skutków sytuacji nadzwyczajnych”.

To tylko wybrane obszary naszego współdziałania w ostatnich latach. Dla mnie jednym z najważniejszych z nich jest wymiana studentów, jakże owocna – i kluczowa dla budowania mostów przyjaźni. To w młodym pokoleniu kształtować się będzie wizerunek służb państwa i na nim budować musimy naszą przyszłość i przyjaźń. 

Szanowni zebrani

Poczucie bezpieczeństwa jest sprawą kluczową dla każdego człowieka. W ostatnich latach zostało ono zachwiane w wielu regionach naszego globu. W sposób szczególny odczuł to również naród ukraiński. Ale nie pozostał on sam. Pomoc, zwłaszcza dla regionów objętych działaniami wojennymi,docierała z różnych regionów świata. To solidarność między narodami była impulsem do niesienia tej pomocy. W duchu solidarności z narodemukraińskimpolski rząd udzielał wsparcia na miarę swoich możliwości. W procesie tym uczestniczyła Państwowa Straż Pożarna, współorganizując konwoje z pomocą humanitarną w roku 2014 i 2015. Od 2004 r.jesteśmy czynnym uczestnikiem unijnego mechanizmu ochrony ludności, ustanowionego w duchu solidarności między narodami. To w ramach tego mechanizmu wielokrotnie uczestniczyliśmy w działaniach ratowniczych, ale również z tej pomocy korzystaliśmy. Dziś PSP stawia do jego dyspozycji zasoby ratownicze PSP, w tym moduły w systemie CECIS:moduł średniej grupy poszukiwawczo-ratowniczej przeznaczonej do działań na terenach miejskich (MUSAR), moduł ciężkiej grupy poszukiwawczo-ratowniczej przeznaczonej do działań na terenach miejskich (HUSAR), dwa z czterech modułów pomp wysokiej wydajności (HCP), dwa z czterech modułów wykrywania skażeń chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych oraz pozbieranie próbek (CBRN), trzy z sześciu modułów gaszenia pożarów lasów z ziemi, z użyciem pojazdów (GFFFV), poza tym szkolenia przygotowujące grupy ratownicze do działań.

Jestem przekonany, że przyjdzie czas, gdy w unijnym mechanizmie ochrony znajdą się również zasoby Państwowej Służby Ukrainy ds. Nadzwyczajnych Sytuacji, jako pełnoprawnego członka Unii Europejskiej. Wyrażamy gotowość współpracy w tym zakresie.

Dziś nasze – polskie i ukraińskie zasoby ratownicze współdziałają pod flagą ONZ w ramach Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej UN OCHA – międzynarodowej grupy doradczej do spraw poszukiwań i ratownictwa INSARAG. W 1998  r. w Centralnej Szkole PSP w Częstochowie odbyła się konferencja międzynarodowa, na której tworzono zręby współpracy pomiędzy zasobami UE, ONZ i NATO. Mieliśmy ogromną satysfakcję, gdy po 10 latach, w roku 2009, nasza ciężka grupa poszukiwawczo-ratownicza została certyfikowana według standardów ISARAG. W roku minionym przewodniczyliśmy w grupie roboczej Europa – Afryka – Bliski Wschód. W 2020 r. zapraszamy już na spotkanie globalne INSARAG. Dziś Państwowa Straż Pożarna i Państwowa Służba Ukrainy do spraw Sytuacji Nadzwyczajnych są nie tylko członkami INSARAG, lecz także wnoszą swoje certyfikowane zasoby do światowej społeczności ratowniczej. To było wspólne wyzwanie Polski i Ukrainy, aby właściwie przygotować wasze zasoby do certyfikacji. To zadanie wypełniliście wzorowo.

Jak dużym potencjałem dysponuje Państwowa Służba Ukrainy do spraw Sytuacji Nadzwyczajnych, pokazały ostanie ćwiczenia zorganizowane przez Euroatlantyckie Centrum Reagowania Kryzysowego NATO w miejscowości Jaworis. Postęp, którego jesteśmy świadkami, nie byłby możliwy bez wsparcia  świata nauki, bez udziału uczelni, które kształcą i przygotowują kadry na rzecz bezpieczeństwa wewnętrznego, które wpływają na rozwój technologiczny i organizacyjny. Dziś Europa stoi przed kolejnym wyzwaniem: masową emigracją z obszarów dotkniętych konfliktami zbrojnym. To również sposobność do udawadniania solidarności między narodami i udzielania pomocy humanitarnej tym, którzy jej najbardziej potrzebują.

Wiem również, że naród ukraiński, mimo własnych problemów, podobnie jak i my – Polacy, w duchu solidarności przekaże wsparcie logistyczne dla Niemiec, które pomoże w tworzeniu  miejsc zakwaterowania dla uchodźców. To wielka rzecz, potrafić pomagać innym.

Pragnę raz jeszcze wyrazić wdzięczność za przyznany mi tytuł doktora honoris causa Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Bezpieczeństwa Życia. Czuję się szczególnie wyróżniony, że mogę tym samym dołączyć do grona wspólnoty uniwersyteckiej o tak znaczącym dorobu, której rozwój mam przyjemność obserwować i ogromnie cenię.

red.

fot. archiwum Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Bezpieczeństwa Życia

{gallery}galeria/10-15/zaszczytny-tytul{/gallery}