Kształtowanie zaopatrzenia w wodę

Polskie prawo precyzyjnie określa podstawowe parametry dotyczące dostępnej ilości wody do zewnętrznego gaszenia pożaru. Jest jednak przy tym bardzo elastyczne. Tylko od woli osoby zobowiązanej zależy, w jaki sposób spełni wymagania przepisów.

Możliwości, jakie mają organy Państwowej Straży Pożarnej, by kształtować sposób zaopatrzenia w wodę budynków, obiektów budowlanych i terenów, wynikają z ogólnie obowiązujących przepisów - czterech ustaw i rozporządzenia:

• ustawy o ochronie przeciwpożarowej [1],
• ustawy o PSP [2],
• Prawa budowlanego [3],
• Kodeksu postępowania administracyjnego [4],
• rozporządzenia w sprawie wody i dróg pożarowych [5].

Uprawnienia organów wynikają z tych przepisów wprost lub w sposób pośredni, przy czym poszczególne kompetencje zostały rozdzielone między komendanta powiatowego (miejskiego) i komendanta wojewódzkiego PSP.

Uprawnienia komendanta powiatowego (miejskiego) PSP

Najważniejsze z uprawnień KP (KM) PSP są pochodną jego obowiązków. Zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy o PSP organ ten jest odpowiedzialny m.in. za:

• dysponowanie oraz kierowanie siłami i środkami krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego na obszarze powiatu poprzez swoje stanowisko kierowania,
• organizowanie i prowadzenie akcji ratowniczej,
• rozpoznawanie zagrożeń pożarowych i innych miejscowych zagrożeń,
• nadzorowanie przestrzegania przepisów przeciwpożarowych. 

Jak widać, zadania rozpoznawcze, które mają zapobiegać zdarzeniom niebezpiecznym i interwencyjne, prowadzone już w razie wystąpienia pożaru, należą do kompetencji tego samego organu. Co istotne - uzupełniają się wzajemnie. Jest więc sprawą oczywistą, że właściwy organ powinien zapewnić sobie możliwość sprawnej realizacji jednych zadań (sprawne organizowanie i prowadzenie akcji ratowniczej) poprzez wykonywanie innych (władczy nadzór nad przestrzeganiem przepisów przeciwpożarowych).

Uprawnienia do kontroli (czynności kontrolno-rozpoznawczych z zakresu ochrony przeciwpożarowej) wynikają z art. 23 ustawy o PSP. Można wyróżnić jej dwa podstawowe rodzaje: kontrole budynków (obiektów) oddawanych do użytkowania, potocznie zwane „odbiorami” oraz kontrole budynków (obiektów budowlanych, terenów) istniejących, noszące żargonową nazwę „kontroli podstawowych”.

Nim jednak dojdzie do jakichkolwiek kontroli, a nawet zanim jeszcze powstaną wodociągi, organ PSP może i powinien ukształtować sobie zagadnienie zaopatrzenia w wodę tak, by uniknąć nieprawidłowości strukturalnych, z którymi bardzo trudno, a czasem wręcz nie sposób sobie poradzić.

Uzgodnienie planu zagospodarowania przestrzennego

Co prawda ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym [6] daje KP (KM) PSP uprawnienie uzgodnieniowe głównie w odniesieniu do lokalizacji zakładów o dużym lub zwiększonym ryzyku powstania poważnej awarii przemysłowej, ale nie będzie wielkim błędem wypowiedzenie się o kształtowaniu przyszłego zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru, nawet jeśli takich zakładów nie przewiduje się w projekcie miejscowego planu. Innymi słowy, warto po prostu dać dobrą radę władzom samorządowym, nim będzie za późno - żadna ustawa tego nie zabrania. Dobre rady należy formułować konkretnie, posługując się przy tym tabelami z rozporządzenia w sprawie wody i dróg pożarowych, gdyż w zabudowie przemysłowej wymagane zaopatrzenie w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru może sięgnąć nawet 40 dm3/s, co znacznie przekracza standardowe dla miejskich jednostek osadniczych 10 dm3/s.

Uzbrojenie terenu w infrastrukturę o niższej wydajności może przesądzić o jego nieprzydatności do pożądanej działalności gospodarczej, więc np. strefa ekonomiczna pozostanie niezabudowana i nie da miejsc pracy, bo nie każdy inwestor zechce budować własne ujęcia wody i zbiorniki przeciwpożarowe. Należy też zwrócić uwagę na fakt, że teren wsi może za kilka lat okazać się miastem, a to również daje wyraźne różnice w zaopatrzeniu w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru (wzrost nominalny z 6 do 10 dm3/s). Trzeba zachowywać czujność i żądać zakopywania rur o średnicach o numer większych niż proponowane, zakupu wydajniejszych pomp, stosowania układu pętlowego zasilania, nawet jeśli dziś nie jest on wymagany, gdyż po wykonaniu prac ziemnych przez najbliższe 100 lat nic już nie da się zrobić, prócz jałowego udowadniania, kto miał, albo ma rację.

Odbiory obiektów

Stosowną regulację zawiera art. 56 Prawa budowlanego. Jeśli na inwestora nałożono obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego (czyli gdy działał na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę) lub jeśli budował inwestycję na podstawie tzw. zgłoszenia, ale projekt budowlany obiektu budowlanego wymagał uzgodnienia pod względem ochrony przeciwpożarowej, jest obowiązany zawiadomić KP (KM) PSP o zakończeniu budowy inwestycji i zamiarze przystąpienia do jej użytkowania. Wówczas komendant zajmuje stanowisko w sprawie zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem budowlanym. Ma na to 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia inwestora, a sposób działania określony jest we wspólnym stanowisku Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego i Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z 11 grudnia 2014 r. Niezachowanie wskazanego terminu traktuje się jak niezgłoszenie sprzeciwu lub uwag.

Sytuacja jest jasna, jeśli budynek zaprojektowano i wykonano prawidłowo. Wówczas organ PSP nie zgłasza sprzeciwu lub uwag. Na wypadek stwierdzenia nieprawidłowości przewidziano kilka możliwych wariantów postępowania organu PSP, przekładających się na działania organów nadzoru budowlanego.

Jeśli obiekt jest wykonany niezgodnie z projektem budowlanym, stanowisko KP (KM) PSP ma formę sprzeciwu - co oznacza odmowę wydania pozwolenia na użytkowanie przez organ nadzoru budowlanego, bądź formę uwag - wówczas ten organ wydaje decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, z uwzględnieniem ustaleń obowiązkowej kontroli przeprowadzanej w zakresie, o którym mowa w art. 59a Prawa budowlanego.

Gdy obiekt był nieprawidłowo zaprojektowany, KP (KM) PSP ocenia, czy stwierdzone nieprawidłowości mają charakter rażącego naruszenia prawa, polegającego na dopuszczeniu rozwiązań projektowych mających istotny negatywny wpływ na stan bezpieczeństwa pożarowego obiektu budowlanego, w związku z niespełnieniem wymagań z zakresu ochrony przeciwpożarowej. Jeśli tak jest, organ wnosi sprzeciw. Jeśli zaś nieprawidłowości mają mniejszy ciężar gatunkowy, KP (KM) PSP wydaje stanowisko z zastrzeżeniami, w których należy zawrzeć:

• wyszczególnienie i opisanie wszystkich stwierdzonych niezgodności z obowiązującymi przepisami zastosowanych w obiekcie budowlanym rozwiązań,
• uzasadnienie faktyczne i prawne,
• wskazanie tych niezgodności, w stosunku do których organ PSP podejmie działania w trybie nadzoru nad przestrzeganiem przepisów przeciwpożarowych.

Wykazane wyżej stanowiska odnoszą się również do prawidłowości (bądź nieprawidłowości) w zakresie zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru. Tu zaś daje się zaobserwować pewien schemat postępowania organów PSP, niezależnie od regionu kraju. Gdy sprawy dotyczą budynków mieszkalnych, w tym budynków wielorodzinnych, stanowiska organów są znacznie łagodniejsze niż w przypadku: budynków użyteczności publicznej (biurowców, obiektów sportowych, kin, teatrów, dyskotek), zamieszkania zbiorowego (hoteli, moteli, pensjonatów), szpitali czy obiektów przemysłowo-magazynowych. Faktem jest, że wymagania w zakresie zaopatrzenia w wodę dla budynków mieszkalnych bardzo rzadko przekraczają wydajność jednego hydrantu sieci miejskiej (10 dm3/s), ale też i pożary w nich są mniejsze. W przypadku drugiej grupy budynków komendanci powiatowi (miejscy) PSP z reguły żądają potwierdzenia wydajności sieci hydrantowej oraz restrykcyjnie pilnują kwestii zapewnienia uzupełniających źródeł wody, bo zwykle pożary takich obiektów są większe, a przy tym nierzadkie są sytuacje wymaganej wydajności 20 dm3/s. Zatem tam, gdzie „wodę przeciwpożarową” zapewnić ma gmina, wymagania i działania administracyjne są łagodniejsze niż w sytuacji, gdy ktoś swoją działalnością stwarza dodatkowe zagrożenia, z przewidywanym i nominalnym znacznym zużyciem wody w długotrwałej akcji gaśniczej.


Tabela 1 przedstawia stanowiska organów PSP w poszczególnych latach, bez wyodrębnienia spraw wody do zewnętrznego gaszenia pożaru (takich statystyk się nie prowadzi).

Zaznaczyć należy, że wszystkie stanowiska odbiorowe wydawane przez organy PSP nie stanowią aktów władczych. Nie są zatem decyzjami i postanowieniami, na które służy zażalenie. Jedynym środkiem ich zaskarżenia jest skarga na działanie organu, czyli na stronniczość, nadmierną biurokrację czy przewlekłość postępowania.

Kontrole budynków (obiektów) istniejących

 
Tabela 2. Nieprawidłowości związane z zaopatrzeniem w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru

KP (KM) PSP po stwierdzeniu nieprawidłowości nie może pozostawać bezczynny. Jest uprawniony do wydania decyzji administracyjnej (art. 26 ustawy o PSP), na zasadach ogólnych, określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Decyzja ta może mieć dwie postaci:

1. nakazanie usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie,
2. wstrzymanie robót (prac), zakazania używania maszyn, urządzeń lub środków transportowych oraz eksploatacji pomieszczeń, obiektów lub ich części, jeżeli stwierdzone uchybienia mogą powodować zagrożenie życia ludzi lub bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania pożaru.

Forma decyzji jest uzależniona od wagi nieprawidłowości oraz uznania organu. W przypadku nieprawidłowości dotyczących wody do zewnętrznego gaszenia pożaru na ogół wydawane są decyzje nakazujące ich usunięcie w określonym terminie.

Nieprawidłowość związana z brakiem czy potencjalnym niedostatkiem wody do zewnętrznego gaszenia pożaru może mieć dwojaki charakter. Jeśli dotyczy konkretnego obiektu, to adresatem decyzji administracyjnej będzie jego właściciel, co jest proste do udowodnienia szczególnie w przypadku dużych obiektów przemysłowo-magazynowych. Tu organ PSP na ogół nie ma większych wątpliwości, więc działania nakazowo-egzekucyjne są stosowane niemal rutynowo.

Nieprawidłowość może mieć też charakter bardziej ogólny, np. nie działa hydrant mający zapewnić wodę do zewnętrznego gaszenia dla zespołu budynków mieszkalnych czy osiedla, co jest przedmiotem stałych konfliktów na linii organy PSP - zakłady wodociągów (bądź inne podmioty prawne, działające w zakresie zaopatrzenia w wodę w imieniu gminy). Wówczas adresatem decyzji administracyjnej, zgodnie z art. 4 ustawy o ochronie przeciwpożarowej, jest właściciel wodociągu (gmina, miasto). Ponieważ na zasadzie umów cywilnoprawnych, ustalających zarząd bądź użytkowanie, obowiązki gminy w tym zakresie przejmuje praktycznie w całości wyodrębniona jednostka budżetowa gminy lub podmiot prywatny, wówczas należy je uczynić adresatami decyzji do wykonania oraz - ewentualnych - działań egzekucyjnych. Co prawda część tych „zastępczych” podmiotów nie poczuwa się do obowiązku konserwacji, napraw i wymiany hydrantów oraz wodociągów tak, by były sprawne na wypadek pożaru, ale zgodnie z wyrokami WSA to właśnie one są zobowiązane zapewnić odpowiedni stan techniczny sieci wodociągowych, w tym urządzeń do pobierania wody przez sprzęt straży pożarnych. Sądy wywodzą obowiązek z art. 4 ustawy o ochronie przeciwpożarowej:

W konsekwencji, wobec niespornej okoliczności niepozostawania wskazanej sieci we władaniu właściciela - tj. gminy, jak też braku umowy cywilnoprawnej, ustanawiającej użytkowanie lub zarząd na rzecz innego podmiotu, który ewentualnie mógłby być odpowiedzialny w świetle treści art. 4 ust. 1a ustawy o ochronie przeciwpożarowej, to spółka pozostaje adresatem obowiązków wynikających z ochrony przeciwpożarowej z uwagi na treść art. 4 ust. 1a ustawy (…) jako podmiot faktycznie władający omawianym obiektem budowlanym.[7]

Zatem w przypadku kontroli budynków, obiektów budowlanych i terenów istniejących, narzędziem organów PSP jest środek władczy w postaci decyzji administracyjnej, od której w każdym przypadku służy odwołanie do organu wyższego stopnia (komendanta wojewódzkiego PSP) bądź inne dopuszczalne prawe formy zaskarżenia (wzruszenia) tej decyzji.

Zastępcze źródło wody

Środkiem uzupełniającym postępowanie w sprawie zapewnienia wody do zewnętrznego gaszenia pożaru jest uprawnienie KP (KM) PSP do wyznaczenia zastępczego źródła wody. Nie musi spełniać wszystkich wymagań przepisów, ale przynajmniej być do dyspozycji. Uprawnienie to wynika z § 8 rozporządzenia w sprawie wody i dróg pożarowych, zgodnie z którym:

W przypadku braku źródła wody zapewniającego wymaganą ilość wody do celów przeciwpożarowych właściwy miejscowo komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej na wniosek właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu, może dopuścić na czas określony zastępcze źródło wody do celów przeciwpożarowych, w szczególności naturalny lub sztuczny zbiornik wody, studnię lub ciek wodny, wyposażone w stanowisko czerpania wody wraz z dojazdem.

Organ PSP nie ma tu jednak pełnej dowolności, np. nie może wskazać inwestorowi studni z żurawiem bądź przydomowego oczka, zawierającego 2 m3 wody. Przepis nakazuje, że zastępcze źródło wody (…) powinno zapewniać możliwość prowadzenia działań gaśniczych z użyciem sił i środków dostępnych w rejonie działania najbliższej jednostki ochrony przeciwpożarowej.

Jak to wygląda w praktyce? Właściciel obiektu składa pisemny wniosek, w którym wskazuje zastępcze źródło wody, określając jego podstawowe parametry (lokalizację z podaniem odległości od chronionego budynku i wydajność), szkic lub mapę, może też uzupełnić dokumenty o fotografię proponowanego rozwiązania. Składnikiem wniosku powinna być także propozycja terminu, w którym wnioskodawca zobowiąże się do wybudowania zgodnego z przepisami źródła wody do celów przeciwpożarowych. Z uwagi na konieczność zawarcia we wniosku specjalistycznych danych, wskazane jest, żeby wnioskodawca skorzystał przy jego sporządzaniu z pomocy fachowców. Przepis nie wymaga w tej sprawie angażowania rzeczoznawców ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, ale musi to być ktoś znający specyfikę zagadnienia, czyli mający kwalifikacje, o których mowa w art. 4a ustawy o ochronie przeciwpożarowej.

Odpowiedź na wniosek może mieć różne formy. Jedną z nich jest zwykłe pismo o wyznaczeniu zastępczego źródła wody, drugą - postanowienie, rozstrzygające to zagadnienie z zachowaniem reguł dotyczących administracyjnych aktów władczych. Przepis regulujący wyznaczenie zastępczego źródła wody nie określa wprawdzie formy, w jakiej organ powinien działać. Biorąc jednak pod uwagę, że organ administracji daje osobie zobowiązanej do wypełnienia obowiązku określone co do miejsca i czasu uprawnienie, forma postanowienia jest jak najbardziej wskazana.

Treść rozstrzygnięcia powinna odpowiadać brzmieniu przepisu, to jest zawierać słowa wyznaczam do dnia… zastępcze źródło wody…, wraz z jego opisem, wskazaniem parametrów i lokalizacji. Treść tę można uzupełnić o różne warunki dodatkowe, które są istotne dla organu. Należy przy tym pamiętać, by nie wystawić innego terminu dopuszczenia zastępczego źródła wody, niż ustalono w decyzji administracyjnej nakazującej zapewnienie właściwego źródła wody.

Postanowienie nie wymaga uzasadnienia, gdyż nie służy na nie zażalenie. W związku z tym należy zakończyć je zdaniem: Na niniejsze postanowienie nie służy zażalenie.

Dobrze jest przesłać je do wiadomości właściwej miejscowo JRG oraz OSP, co należy uwzględnić w rozdzielniku, aby owe jednostki wiedziały, na jakie zaopatrzenie w wodę mogą liczyć w razie pożaru tego budynku.

Sama czynność wystąpienia do organu PSP o wyznaczenie zastępczego źródła wody do celów przeciwpożarowych nie oznacza, że jest on zobowiązany je wyznaczyć tak, jak to sobie życzy wnioskodawca. Niewykluczona jest sytuacja, gdy organ wyda postanowienie, jednak zamiast formuły wyznaczam zastosuje wówczas rozstrzygnięcie odmawiam wyznaczenia - z kilkoma zdaniami wyjaśnienia takiego stanowiska.

Uprawnienia komendanta wojewódzkiego PSP

Może też wystąpić sytuacja, w której wody nie da się zapewnić w sposób zgodny z przepisami, a źródło zastępcze musiałoby przyjąć formę docelową. Na taką okoliczność przewidziano w przepisach możliwość zadziałania komendanta wojewódzkiego PSP, który ma prawo usankcjonować takie rozwiązanie. Zwykle oczekuje się jednak, by zrekompensować ten brak w przygotowaniu obiektu do prowadzenia akcji ratowniczo-gaśniczej jakimś innym zabezpieczeniem przeciwpożarowym.

O ile KP (KM) PSP w swoich działaniach zobowiązany jest ściśle trzymać się literalnych wskazań przepisów, to KW PSP może usankcjonować nawet stan formalnie niegodny z przepisami. Przewidziano na to odpowiednią procedurę prawną w rozporządzeniu w sprawie wody i dróg pożarowych:

§ 8 ust. 3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, gdy spełnienie wymagań dotyczących przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę jest niemożliwe ze względu na lokalne uwarunkowania lub jest uzasadnione przyjęcie innych rozwiązań, na wniosek właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu, dopuszcza się stosowanie rozwiązań zamiennych, które zapewniają niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej, uzgodnionych z właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej.

W tym trybie sprawy są załatwiane przy pomocy postanowień, na które służą zażalenia.

Rozwiązanie to jest bardzo popularne i ugruntowane w praktyce, gdyż przewidziano je nie tylko dla zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru, lecz także w czterech innych rozporządzeniach, dotyczących innych aspektów biernych i czynnych zabezpieczeń przeciwpożarowych. Co prawda nie jest popularniejsze niż warunki zamienne dotyczące przepisów budowlanych, dróg pożarowych czy urządzeń przeciwpożarowych (gaśniczych, sygnalizacyjnych i rozgłoszeniowych), ale powszechniejsze niż rozwiązania zamienne w zakresie zabezpieczenia przeciwpożarowego baz i stacji paliw płynnych.

Rozkład ilościowy wniosków o warunki zamienne w latach 2007-2013. Kolorem czerwonym oznaczono warunki zamienne dotyczące wody do celów przeciwpożarowych; źródło - KG PSP, opr. E. Ziębaczewski,

Uprawnienia komendanta głównego PSP

Zasadniczym uprawnieniem komendanta głównego PSP jest piastowanie ustawowej funkcji naczelnego organy w sprawach ochrony przeciwpożarowej. Nie oznacza to jednak, że ten organ będzie załatwiał wszystkie sprawy z całego kraju, np. wyda decyzję administracyjną nakazującą wybudowanie zbiornika do celów przeciwpożarowych dla tartaku. Wbrew powszechnemu mniemaniu takich stanowisk komendant główny PSP nie może zajmować - to kompetencja ustawowa komendantów powiatowych (miejskich) PSP.

Komendant Główny PSP zajmuje merytoryczne stanowisko w sprawach indywidualnych tylko wówczas, gdy trafią do niego w odpowiednim trybie administracyjnym. Z uwagi na dwuinstancyjność postępowania, w trybie zwykłych odwołań (zażaleń), będą to postanowienia komendantów wojewódzkich PSP w sprawach warunków zamiennych, gdyż decyzje komendantów powiatowych (miejskich) załatwią w trybach odwoławczych komendanci wojewódzcy PSP. Sprawy prowadzone przez komendantów powiatowych (miejskich) PSP mogą dotrzeć do komendanta głównego PSP tylko wtedy, gdy na niższych szczeblach postępowania uruchomiono tzw. tryby nadzwyczajne przewidziane k.p.a. (wznowienie postępowania z przyczyn określonych w art. 145 k.p.a. czy postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 156 § 1 k.p.a.), ale merytoryka sprawy ma tu znaczenie drugorzędne, natomiast pierwszorzędne mają okoliczności proceduralne.

Komendant Główny PSP ma za to istotny wpływ na kształtowanie przepisów przeciwpożarowych w procesach legislacyjnych, co może się przełożyć na sposób załatwiania tysięcy spraw indywidualnych.

Zamiast podsumowania

Organy PSP mają duże możliwości działania, jeśli chodzi o sposób kształtowania zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru. Rozumieją, że nie zawsze jest możliwe, by tę wodę zapewnić w sposób przewidziany wprost w przepisach, no i dysponują narzędziami prawnymi, by owe zrozumienie nie było tylko teoretyczne, lecz także znalazło wymiar praktyczny. Co istotne, jest tyle możliwości, że już tylko od dobrej woli zobowiązanych do zapewnienia wody zależy, czy z nich skorzystają bez konieczności stosowania środków przymusu administracyjno-egzekucyjnego. Jedno jest pewne - możliwości tych nie wymyślono tylko po to, by z zaopatrzenia w wodę całkiem zrezygnować. Odwrotu od tego nie ma, bo nadal woda jest najpopularniejszym, bo najpowszechniej dostępnym i najtańszym środkiem gaśniczym.

Musimy sobie uzmysłowić, że wymagania przepisów dotyczące zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia nie wzięły się z niczego. Minimalna wydajność hydrantu wiejskiego to możliwość stałego zasilania, oczywiście za pomocą strażackich urządzeń zwiększających ciśnienie, zaledwie dwóch prądownic. Każdy hydrant miejski powinien zasilić trzy prądownice. Obydwa wymagania nie oznaczają, że sieć ma zapewnić taką wydajność, by dało się gasić jednocześnie dziesięć sąsiadujących ze sobą pożarów, tylko jeden na dany odcinek wodociągu, na osiedle lub wieś. Straż pożarna nie wymaga zatem zbyt wiele, tylko naprawdę niezbędnego minimum. Koniecznie należy zdawać sobie z tego sprawę, ale też brak zrozumienia tych uwarunkowań można traktować jako złą wolę.

Organy PSP muszą przy tym wiedzieć, że pójście na zbyt daleko idące kompromisy w lokalizacji sprawnych hydrantów na sieci miejskiej oznacza bardzo poważne kłopoty w gaszeniu pożarów rozwiniętych. Jeśli hydranty będą za daleko, lub będzie ich zbyt mało, przyjdzie nam dowozić wodę na miejsce pożaru, a to jest nieefektywne - czasochłonne, sprzętochłonne, a zwłaszcza siłochłonne, do tego może generować wypadki.

Paweł Rochala jest zastępcą dyrektora w Biurze Rozpoznawania Zagrożeń KG PSP
Zdjęcia: Paweł Rochala

Przypisy

[1] Ustawa z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (DzU z 2016 r., poz. 191).
[2] Ustawa z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (DzU z 2013 r., poz. 1340 ze zm.).
[3] Ustawa z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (DzU z 2016 r., poz. 290).
[4] Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (DzU z 2016 r., poz. 23).
[5] Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (DzU z 2009 r. nr 124, poz. 1030).
[6] Artykuł 17 pkt 6 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU z 2015 r., poz. 199 ze zm.).
[7] Z uzasadnienia wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 18 marca 2015 r. (sygn. II SA/Go 54/15).

listopad 2016